Όλη η σκέψη και η δράση των μπολσεβίκων περιστρέφεται με τεράστια προσήλωση στο κεντρικό ζήτημα της Επανάστασης που είναι το ζήτημα της εξουσίας. Ακόμη και όταν στις θέσεις του Απρίλη ο Λένιν αναγνωρίζει ότι οι μπολσεβίκοι είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία, ακόμη και όταν στις διαδοχικές πολιτικές κρίσεις οι μπολσεβίκοι θεωρούν ότι πρέπει να είναι προσεκτικοί, να μη βιάζονται, να μην υπερπηδούν τα στάδια της ταξικής πάλης που βρίσκονται μπροστά τους, ακόμη και τις μέρες του Ιούλη που φαινόταν ότι η αντεπανάσταση θριαμβεύει, ο στόχος δεν έφευγε μπροστά από τα μάτια των μπολσεβίκων.

Αυτή η πρωτόγνωρη στην ιστορία πολιτική επιμονή έφερε το γνωστό κοσμοϊστορικό αποτέλεσμα. Μετά τον Σεπτέμβρη, όταν και οι μπολσεβίκοι αρχίζουν να κατακτούν την πλειοψηφία στο ένα μετά το άλλο Σοβιέτ, με τρομακτική επιμονή τίθεται από τον Λένιν η ανάγκη κατάκτησης της εξουσίας. Στα όρια του «εκβιασμού» του κόμματος, ο ηγέτης των μπολσεβίκων ζητά να συζητηθούν στο κόμμα τα γράμματά του που θέτουν στην ημερήσια διάταξη την ένοπλη εξέγερση. Μιλά έντονα για την εξέγερση ως τέχνη όχι για να πει ότι είναι καλλιτεχνικό ζήτημα το ζήτημα της επανάστασης αλλά γιατί σε τέτοιες στιγμές πρέπει να υπάρχει πρακτική σκέψη και προετοιμασία για την επανάσταση και όχι συζήτηση και θεωρητικολογία. Ο ίδιος ο Λένιν παίρνει ενεργά μέρος στον ορακτικό και οργανωτικό σχεδιασμό, μελετά χάρτες, σχεδιάζει τις κινήσεις, γράφει διαταγές στα ένοπλα τμήματα της επανάστασης.

Τα 15 προηγούμενα χρόνια οι μπολσεβίκοι προσηλώθηκαν με όλες τις αναγκαίες τακτικές, στροφές, προσαρμογές και καθημερινές αλλαγές στον κεντρικό τους στόχο. Ήταν υπόδειγμα ενός κόμματος που υπήρξε για κάποιο σκοπό, για να αλλάξει την κοινωνία παίρνοντας την εξουσία. Οι οποιεσδήποτε τακτικές τους υπηρετούσαν το στρατηγικό τους στόχο.

Με αταλάντευτη επιμονή και προσήλωση δεν απομακρύνθηκαν ποτέ από αυτόν. Όταν τις πρώτες ημέρες του Σεπτέμβρη, μετά τον ενθουσιασμό από τη νίκη επί του Κορνίλοφ, κάποιοι μπολσεβίκοι εμφανίζουν σημάδια «πανεθνικής ενότητας», δείχνοντας -οριακά- ανοχή στην Προσωρινή Κυβέρνηση, ο Λένιν παρεμβαίνει δυναμικά, σχεδόν βίαια για να υπενθυμίσει ότι άλλαξε μεν η τακτική αλλά όχι ο στρατηγικός στόχος. Η Προσωρινή Κυβέρνηση εξακολουθεί να είναι ο αντίπαλος. Το ίδιο σχεδόν βίαιη, σε αντίθεση με όλη σχεδόν την ΚΕ των μπολσεβίκων είναι η αντίθεσή του στη διαρροή της απόφασης των μπολσεβίκων για την εξέγερση από τους Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ. Και όταν διαπιστώνει ότι πολλές από τις τοποθετήσεις του δεν βρίσκουν την αρμόζουσα προσοχή για να συζητηθούν στην ΚΕ δεν διστάζει να απυθυνθεί σε μεμονωμένους συντρόφους εφιστώντας τους την προσοχή για την κρισιμότητα της στιγμής. Πέρα από τα πολιτικά αντανακλαστικά και τη σωστή εκτίμηση της κατάστασης, με αυτά τα παραδείγματα καταλαβαίνουμε το μέγεθος της προσήλωσης και της επιμονής.