Η αναίρεση εκ μέρους της Προσωρινής Κυβέρνησης και του Μιλιουκόφ της απαίτησης της Επανάστασης του Φλεβάρη για ειρήνη, αλλά και η μεσοβέζικη στάση των μενσεβίκων και των εσέρων, δίνει για πρώτη φορά τη δυνατότητα στους μπολσεβίκους να τεθούν επικεφαλής των διαδηλώσεων. Οι συγκρούσεις ανάμεσα στους οπαδούς της ειρήνης και στους υποστηρικτές της κυβέρνησης είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη. Ο Λένιν είναι ο «απόλυτος εχθρός» των αστών καθώς αρχίζουν τα πρώτα αιτήματα για τη σύλληψή του.

Στην κατάσταση αυτή ο στρατηγός Κορνίλοφ κάνει εμφανείς τις προθέσεις που θα φανερωθούν αργότερα, τον Αύγουστο, σε όλη τους την έκταση. Δίνει διαταγή ως αρχιστράτηγος της Πετρούπολης να συγκεντρωθεί η φρουρά στην Πλατεία των Ανακτόρων και να ενωθεί με τις φιλοκυβερνητικές διαδηλώσεις ενάντια στους μπολσεβίκους. Η Εκτελεστική Επιτροπή του Σοβιέτ, βλέποντας ότι η κίνηση Κορνίλοφ στριμώχνει και τους ίδιους τους μενσεβίκους και εσέρους, έδωσε εντολή στα στρατεύματα να παραμείνουν στους στρατώνες.

Ακόμη και έτσι όμως έχει σημασια ότι για τον Λένιν, η επανάσταση δεν ήταν ακόμη ώριμη και το σύνθημα για ανατροπή της κυβέρνησης ήταν λάθος:

«Θα έπρεπε η Προσωρινή Κυβέρνηση να ανατραπεί αμέσως; … Για να γίνουν εξουσία, οι ταξικά συνειδητοποιημένοι εργάτες πρέπει να κερδίσουν την πλειοψηφία με το μέρος τους… Δεν είμαστε Μπλανκιστές… Είμαστε μαρξιστές, υπερασπιζόμαστε την πάλη του προλεταριάτου ενάντια στη μικροαστική “μέθη” (σσ: της ανυπομονησίας).»

Αν και η πολιτική κρίση που απειλούσε την Προσωρινή Κυβέρνηση ξεπεράστηκε, τα γεγονότα του Απριλίου ήταν σημαντικά γιατί ξεσκέπασαν τον αντιδραστικό ρόλο της Προσωρινής Κυβέρνησης και των πολιτικών της πυλώνων (Καντέτοι, Οκτωβριστές κλπ), φανέρωσαν ότι οι μενσεβίκοι και εσέροι που πλειοψηφούν στο Σοβιέτ κρατάνε μεσοβέζικη στάση και έφεραν στην πρώτη γραμμή τους μπολσεβίκους.