Το δεύτερο μεγάλο σχίσμα στο εσωτερικό του ΚΚΣΕ (μετά από αυτό του 1926 με την «αριστερή αντιπολίτευση») αφορά τη στροφή του 1928-1929 και τις πολιτικές της εκβιομηχάνισης και της κολεκτιβοποίησης. Εκφραστές των δύο πόλων της σύγκρουσης είναι ο Στάλιν από τη μία και ο Μπουχάριν από την άλλη. Παρακάτω ο Στάλιν εκθέτει τα δύο διαφορετικά σχέδια οικονομικής πολιτικής που υπερασπίζονται οι δύο πλευρές.

Έτσι έχουμε να κάνουμε με δυό διαφορετικά σχέδια οικονομικής πολιτικής.

Το σχέδιο του κόμματος:

  1. Επανεξοπλίζουμε τη βιομηχανία (ανασυγκρότηση).
  2. Αρχίζουμε να επανεξοπλίζουμε σοβαρά την αγροτική οικονομία (ανασυγκρότηση).
  3. Γι’ αυτό χρειάζεται να επεχτείνουμε την ανοικοδόμηση των κολχόζ και των σοβχόζ, να χρησιμοποιήσουμε σέ μαζική κλίμακα τα συμβόλαια καί τους μηχανο-τραχτερικούς σταθμούς, σα μέσα για την αποκατάσταση της παραγωγικής σύνδεσης ανάμεσα στη βιομηχανία και την αγροτική οικονομία.
  4. Όσον αφορά τις δυσκολίες που συναντούμε σήμερα στη συγκέντρωση των σιτηρών, ειναι ανάγκη να παραδεχτούμε ότι επιτρέπονται τα προσωρινά έκτακτα μέτρα, που ενισχύονται απ’ την κοινωνική υποστήριξη των μεσαίων και των φτωχών μαζών, σαν ένα απ’ τα μέσα για να τσακίσουμε την αντίσταση των κουλάκων και να πάρουμε απ’ αυτούς το ανώτατο όριο των πλεονασμάτων σε σιτηρά, που είναι απαραίτητα για να τα βγάλουμε πέρα χωρίς να κάνουμε εισαγωγή σιτηρών και για να φυλάξουμε το συνάλλαγμα για την ανάπτυξη της βιομηχανίας.
  5. Το ατομικό φτωχό και μεσαίο νοικοκυριό παίζει και θα παίξει ακόμα κυρίαρχο ρόλο στον εφοδιασμό της χώρας με είδη επισιτισμού και με πρώτες ύλες. Μα μονάχα το νοικοκυριό αυτό δεν ειναι πια αρκετό. Γι αυτό η ανάπτυξη του ατομικού φτωχού και μεσαίου νοικοκυριού πρέπει να συμπληρωθεί με την ανάπτυξη των κολχόζ και των σοβχόζ, με τα μαζικά συμβόλαια, με την εντατική ανάπτυξη των μηχανο-τραχτερικών σταθμών, για να διευκολύνουμε την εχτόπιση των καπιταλιστικών στοιχείων απ’ την αγροτική οικονομία και το βαθμιαίο πέρασμα των ατομικών αγροτικών νοικοκυριών στο δρόμο των μεγάλων συλλογικών νοικοκυριών, στην τροχιά της συλλογικής εργασίας.
  6. Για να πετύχουμε όμως όλα αυτά, είναι απαραίτητο πριν απ’ όλα να δυναμώσουμε την ανάπτυξη της βιομηχανίας, της μεταλλουργίας, της χημικής βιομηχανίας, της κατασκευής μηχανών, των εργοστασίων κατασκευής τραχτέρ, των εργοστασίων αγροτικών μηχανών κλπ. Χωρίς αυτό δεν είναι δυνατή η επίλυση του προβλήματος των σιτηρών, όπως ειναι αδύνατη κι η ανασυγκρότηση της αγροτικής οικονομίας.

Συμπέρασμα: κλειδί για την ανασυγκρότηση της αγροτικής οικονομίας είναι ο γρήγορος ρυθμός ανάπτυξης της βιομηχανίας μας.

Το σχέδιο του Μπουχάριν.

  1. «Αποκατάσταση της ομαλότητας» της αγοράς, παραδοχή του ελεύθερου παιχνιδιού των τιμών στην αγορά και ανέβασμα των τιμών στα σιτηρά, χωρίς να σταματούμε μπροστά στο γεγονός, οτι αυτό μπορεί να οδηγήσει στην ανατίμηση των βιομηχανικών εμπορευμάτων, των πρώτων υλών και των σιτηρών.
  2. Ολόπλευρη ανάπτυξη του ατομικού αγροτικού νοικοκυριού με ορισμένη ελάττωση των ρυθμών ανάπτυξης των κολχόζ και των σοβχόζ (θέσεις του Μπουχάριν του Ιούλη, λόγος του Μπουχάριν στήν Ολομέλεια του Ιούλη).
  3. Αυθόρμητη συγκέντρωση των σιτηρών, που πάντα και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες αποκλείει ακόμα και μερική εφαρμογή έκτακτων μέτρων ενάντια στους κουλάκους, ακόμα κι αν τα μέτρα αυτά υποστηρίζονται απ’ τη μεσαία και φτωχή μάζα.
  4. Σε περίπωση ανεπάρκειας σιτηρών, εισαγωγή σιτηρών για 100 περίπου εκατομμύρια ρούβλια.
  5. Κι αν δε φτάσει το συνάλλαγμα για να καλύψει την εισαγωγή και των σιτηρών και των εγκαταστάσεων για τη βιομηχανία, πρέπει να ελαττώσουμε την εισαγωγή εγκαταστάσεων, συνεπώς και τους ρυθμούς ανάπτυξης της βιομηχανίας μας. Διαφορετικά θα ‘χουμε βήμα «σημειωτόν» ή ακόμα και «άμεση κατρακύλα» της αγροτικής οικονομίας.

Συμπέρασμα: το κλειδί για την ανασυγκρότηση της αγροτικής οικονομίας είναι η ανάπτυξη του ατομικού αγροτικού νοικοκυριού.

Να τι στροφή παίρνει η υπόθεση, σύντροφοι! Το σχέδιο του Μπουχάριν είναι σχέδιο μείωσης του ρυθμού ανάπτυξης της βιομηχανίας και υπονόμευσης των νέων μορφών σύνδεσης. Αυτές είναι οι διαφωνίες μας.

(Πηγή Ι.Β ΣΤΑΛΙΝ, Ζητήματα Λενινισμού, σελ. 325-327)