Με την παρέμβαση αυτή ο Λένιν επιχειρεί να θέσει καθαρά το κρίσιμο σημείο στο οποίο βρίσκεται η πολιτική κατάσταση στη Ρωσία στα τέλη της άνοιξης του 1917. Από τη μια υπάρχει η Προσωρινή Κυβέρνηση που παρά τη μαζική προσχώρηση σε αυτή των εσέρων και των μενσεβίκων, δηλαδή των μικροαστικών σοσιαλιστικών κομμάτων, παραμένει κυβέρνηση της αστικής τάξης. Από την άλλη υπάρχουν τα Σοβιέτ, που παρά την κυριαρχία σε αυτά των εσέρων και των μενσεβίκων, παραμένουν όργανο των εργατικών μαζών. Η αντίθεση αυτή δεν μπορεί να λυθεί ειρηνικά και με ομαλές διευθετήσεις όπως αφελώς διαδίδουν οι ηγέτες των εσέρων και μενσεβίκων. Το να επιχειρούν να κάτσουν σε δύο καρέκλες, κάπου ανάμεσα σε δύο ολοκληρωτικά ανταγωνιστικές δυνάμεις, δεν μπορεί να οξύνει την κρίση και να επιταχύνει την επερχόμενη καταστροφή, το οικονομικό σαμποτάζ των μεγαλοβιομηχάνων, την απόπειρα στραγγαλισμού της επανάστασης. Οι μπολσεβίκοι αποδεικνύουν ότι τα πράγματα είτε θα πάνε προς τα πίσω, προς την αστική αντεπανάσταση, είτε θα προχωρήσουν προς τα εμπρός, προς την δημοκρατία των εργατών και των φτωχών αγροτών. Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος και αυτή η δυαδική εξουσία δεν θα κρατήσει για πολύ. Η πλάστιγγα θα γείρει άμεσα είτε προς τη μια είτε προς την άλλη κατεύθυνση.

Όχι. Η δυαδική εξουσία έμεινε. Το θεμελιακό ζήτημα κάθε επανάστασης, το ζήτημα της κρατικής εξουσίας εξακολουθεί να βρίσκεται σε μια ακαθόριστη, ασταθή ολοφάνερα μεταβατική κατάσταση.

Αντιπαραβάλλετε τις κυβερνητικές εφημερίδες, π.χ. τη «Ρέτς» από τη μια μεριά, και την «Ισβέστιγια», τη «Ντιέλο Ναρόντα», τη «Ραμπότσαγια Γκαζέτα» από την άλλη. Ρίξτε μια ματιά στις φτωχές, δυστυχώς πολύ φτωχές, επίσημες ανακοινώσεις για το τι γίνεται στις συνεδριάσεις της Προσωρινής κυβέρνησης, πώς αυτή «αναβάλλει» τη συζήτηση των πιο ουσιαστικών ζητημάτων, όντας ανίσχυρη να ακολουθήσει μια ορισμένη γραμμή. Διαβάστε με προσοχή την απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής του Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών της 16 του Μάη πάνω στο πιο ουσιώδες, το πιο σπουδαίο ζήτημα, στο ζήτημα των μέτρων πάλης ενάντια στο χάος, ενάντια στην καταστροφή που μας απειλεί αναπόφευκτα και θα πειστείτε πώς η δυαδική εξουσία παραμένει εντελώς άθικτη.

Όλοι παραδέχονται ότι η χώρα πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην καταστροφή, μα προσπαθούν να ξεγλιστρήσουν με υπεκφυγές.

Μήπως δεν αποτελεί υπεκφυγή το γεγονός ότι η απόφαση για ένα τέτοιο ζήτημα, σαν την καταστροφή, σε στιγμές σαν κι αυτές που περνάμε, σωρεύει επιτροπές πάνω σε επιτροπές, τμήματα πάνω σε τμήματα, υποτμήματα πάνω σε υποτμήματα; Το γεγονός ότι για την ανήκουστα σκανδαλώδη υπόθεση των ανθρακοβιομηχάνων του Ντονιέτς, που αποδείχτηκαν ένοχοι συνειδητής αποδιοργάνωσης της παραγωγής, η ίδια η Εκτελεστική Επιτροπή παίρνει μια απόφαση που δεν περιέχει τίποτε άλλο εκτός από ευσεβείς πόθους; Να σταθεροποιηθούν οι τιμές, να ρυθμιστεί το κέρδος, να καθοριστεί κατώτατο όριο ημερομισθίου, να αρχίσει η οργάνωση τραστ που να ρυθμίζονται από το κράτος μέσω τίνος; Πώς; «Μέσω των κεντρικών και των τοπικών οργάνων του λεκανοπεδίου Ντονιέτς – Κριβόι Ρόγκ. Τα όργανα αυτά πρέπει να έχουν δημοκρατικό χαρακτήρα και να σχηματιστούν με τη συμμετοχή εκπροσώπων των εργατών, των εργοδοτών, της κυβέρνησης και των δημοκρατικών επαναστατικών οργανώσεων»!

Θα ήταν κωμικό, αν δεν επρόκειτο για τραγωδία.

Γιατί είναι πασίγνωστο ότι παρόμοια «δημοκρατικά» όργανα υπήρχαν και υπάρχουν και στην επαρχία και στην Πετρούπολη (η ίδια η Εκτελεστική Επιτροπή του Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών), χωρίς να είναι σε θέση να κάνουν απολύτως τίποτε. Από τα τέλη του Μάρτη (του Μάρτη!) γίνονται συσκέψεις των εργατών και των βιομηχάνων του Ντονιέτς. Πέρασε παραπάνω από ενάμιση μήνας. Το αποτέλεσμα είναι να βρεθούν υποχρεωμένοι οι εργάτες του Ντονιέτς να διαπιστώσουν τη συνειδητή αποδιοργάνωση της παραγωγής από τούς βιομήχανους!

Και σερβίρουν πάλι στο λαό υποσχέσεις, επιτροπές, συνελεύσεις εκπροσώπων των εργατών και των βιομηχάνων (μισών και μισών;), αρχίζοντας ξανά το παραμύθι που δεν έχει ούτε αρχή και ούτε τέλος!

Η ρίζα του κακού βρίσκεται στη δυαδική εξουσία. Η ρίζα του λάθους των Ναρόντνικων και των Μενσεβίκων βρίσκεται στο ότι δεν καταλαβαίνουν την ταξική πάλη, που θέλουν να την υποκαταστήσουν ή να τη σκεπάσουν, να την αμβλύνουν με λόγια, με υποσχέσεις, με υπεκφυγές και με επιτροπές «όπου συμμετέχουν» αντιπρόσωποι της ίδιας της κυβέρνησης της δυαδικής εξουσίας!

Οι καπιταλιστές πλούτισαν στη διάρκεια του πολέμου ανήκουστα, σκανδαλωδώς. Έχουν με το μέρος τους την πλειοψηφία της κυβέρνησης. Θέλουν την παντοκρατορία και, από την άποψη της ταξικής τους θέσης, δεν μπορούν να μην επιδιώκουν την παντοκρατορία, να μην την υπερασπίζουν.

Οι εργατικές μάζες, αποτελώντας την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού, έχοντας στα χέρια τους τα Σοβιέτ, νιώθοντας τη δύναμή τους σαν πλειοψηφία, βλέποντας παντού υποσχέσεις «εκδημοκρατισμού» της ζωής, ξέροντας ότι η δημοκρατία είναι κυριαρχία της πλειοψηφίας πάνω στη μειοψηφία (και όχι το αντίθετο, όπως θέλουν οι καπιταλιστές), παλεύοντας για καλυτέρευση της ζωής τους μόνο από τον καιρό της επανάστασης, κι αυτό πάλι όχι παντού και όχι από την αρχή του πολέμου, οι εργατικές μάζες δεν μπορούν να μην έχουν την τάση για παντοκρατορία του λαού, δηλαδή της πλειοψηφίας του πληθυσμού, δηλαδή για λύση των ζητημάτων σύμφωνα με τη θέληση της πλειοψηφίας ενάντια στην καπιταλιστική μειοψηφία, και όχι με «συμφωνία» της πλειοψηφίας με τη μειοψηφία.

Η δυαδική εξουσία παραμένει. Η κυβέρνηση των καπιταλιστών παραμένει κυβέρνηση των καπιταλιστών, παρά το προσαρτηματάκι που απόκτησε με τη μορφή μιας μειοψηφίας Ναρόντνικων και Μενσεβίκων. Τα Σοβιέτ παραμένουν οργάνωση της πλειοψηφίας. Οι αρχηγοί των Ναρόντνικων και των Μενσεβίκων βολοδέρνουν ανίσχυροι, προσπαθώντας να καθίσουν ανάμεσα σε δυο καρέκλες.

Και η κρίση οξύνεται. Το πράγμα έφτασε ως τα εγκλήματα που έκαναν οι καπιταλιστές- ανθρακοβιομήχανοι με απίστευτο θράσος, (ως την εξάρθρωση και το σταμάτημα της παραγωγής από αυτούς. H ανεργία μεγαλώνει. Μιλάνε για λοκ άουτ. Στην ουσία τα λοκ άουτ αρχίζουν, ακριβώς με τη μορφή τής αποδιοργάνωσης της παραγωγής από τους καπιταλιστές (το κάρβουνο είναι το ψωμί της Βιομηχανίας!), ακριβώς με τη μορφή της αυξανόμενης ανεργίας.

Όλη η ευθύνη γι’ αυτή την κρίση, για την επερχόμενη καταστροφή πέφτει στους αρχηγούς των Ναρόντνικων και των Μενσεβίκων. Γιατί αυτοί ακριβώς είναι σήμερα οι αρχηγοί των Σοβιέτ, δηλαδή της πλειοψηφίας. H άρνηση της μειοψηφίας (των καπιταλιστών) να υποταχθεί στην πλειοψηφία είναι αναπόφευκτη. Όποιος δεν ξέχασε όλα όσα διδάσκει και η επιστήμη και η πείρα όλων των χωρών, όποιος δεν ξέχασε την ταξική πάλη, αυτός δεν πρόκειται να περιμένει εύπιστα «συμφωνία» με τους καπιταλιστές σε ένα τόσο θεμελιακό, τόσο φλέγον ζήτημα.

H πλειοψηφία του πληθυσμού, δηλαδή τα Σοβιέτ, δηλαδή οι εργάτες και οι αγρότες, θα είχαν όλη τη δυνατότητα να σώσουν την κατάσταση, να εμποδίσουν τους καπιταλιστές να αποδιοργανώνουν και να σταματούν την παραγωγή, να την πάρουν αμέσως, στην πράξη, κάτω από το δικό τους έλεγχο, αν δεν ήταν η «συμβιβαστική» πολιτική των Ναρόντνικων και των μενσεβίκων αρχηγών. Αυτοί φέρνουν όλη την ευθύνη για την κρίση και την καταστροφή.

Άλλη διέξοδος όμως εκτός από το ν’ αποφασίσει η πλειοψηφία των εργατών και των αγροτών ενάντια στη μειοψηφία των καπιταλιστών δεν υπάρχει. Κανενός είδους παρελκύσεις δεν πρόκειται να βοηθήσουν, το μόνο που θα κάνουν είναι να χειροτερέψουν την αρρώστια.

Από την άποψη του μαρξισμού, ο «συμβιβασμός» των αρχηγών των Ναρόντνικων και των Μενσεβίκων είναι εκδήλωση των ταλαντεύσεων των μικροαστών, πού φοβούνται να εμπιστευθούν τους εργάτες, που φοβούνται να ξεκόψουν από τους καπιταλιστές. Οι ταλαντεύσεις αυτές είναι αναπόφευκτες, όπως αναπόφευκτη είναι και η πάλη μας, η πάλη του προλεταριακού κόμματος για την κατανίκηση των ταλαντεύσεων, για την εξήγηση στο λαό της ανάγκης να ανορθώσουμε, να οργανώσουμε και να αυξήσουμε την παραγωγή ενάντια στους καπιταλιστές. Άλλη διέξοδος δεν υπάρχει. Είτε πίσω, προς την παντοκρατορία των καπιταλιστών, είτε μπρος, προς τη δημοκρατία στην πράξη, προς τη λύση σύμφωνα με τη θέληση της πλειοψηφίας. Η τωρινή δυαδική εξουσία δεν μπορεί να κρατήσει πολύ.