Ο Κερένσκι πλέον είναι ο ισχυρός άνδρας της Προσωρινής Κυβέρνησης και όχι απλά το προοδευτικό της άλλοθι. Συγκάλεσε στη Μόσχα την Κρατική Συνδιάσκεψη στα μέσα Αυγούστου με σκοπό την «εκπροσώπηση των ζωντανών δυνάμεων του έθνους». Ο διορισμένος από τον ίδιο τον Κερένσκι αρχιστράτηγος Κορνίλοφ αποτελεί την άλλη πτέρυγα του στρατοπέδου της αστικής τάξης, εκπροσωπώντας την αντίδραση. Ενώ στην Κρατική Συνδιάσκεψη δίνουν παράσταση η δημοκρατική και η αντιδραστική αστική τάξη, οι μπολσεβίκοι, αν και εξασθενημένοι από τις διώξεις του Ιουλίου, δοκιμάζουν την επιρροή τους με την κήρυξη απεργίας τις μέρες της Συνδιάσκεψης. Η Μόσχα είναι εμφανώς πιο ήρεμη και συντηρητική από τη διαρκώς ταραγμένη Πετρούπολη, αλλά η απεργία είναι επιτυχημένη. Νεκρώνουν τα πάντα, το βασικό όμως σημείο είναι ότι η αυτοσυγκράτηση και η πειθαρχία των απεργών είναι εντυπωσιακή. Για να αποφευχθούν οι συγκρούσεις που επεδίωκαν οι αντιδραστικοί, η απεργία για πρώτη φορά μέσα στο 1917 δεν πήρε τη μορφή της διαδήλωσης, αλλά περιορίστηκε σε εκδηλώσεις στους χώρους δουλειάς. Μια τέτοια πειθαρχία και αποφασιστικότητα, ένα μόλις μήνα μετά την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης του Ιούλη δείχνει ότι ο συσχετισμός έχει αρχίσει και μετατοπίζεται.

Οι μπολσεβίκοι είναι οι μόνοι που δεν νομιμοποιούν με την παρουσία τους την Κρατική Συνδιάσκεψη αλλά το φάντασμά τους πλανιέται μέσα στην αίθουσα. Από τους συμμετέχοντες στη Συνδιάσκεψη οι μόνοι που δεν συμμερίζονται τον ενθουσιασμό για τον πόλεμο και τη σωτηρία της μητέρας πατρίδας είναι -προς τιμήν τους- οι λίγοι «διεθνιστές μενσεβίκοι» υπό τον Μαρτόφ – μεγάλο αντίπαλο του Λένιν το 1903 στο ΙΙ Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ που γέννησε τους μπολσεβίκους και τους μενσεβίκους.

Η ίδια η Κρατική Συνδιάσκεψη ήταν μια αποτυχία. Όπως έγραψε για αυτή ο Τρότσκι «δεν γέννησε τίποτα και δεν αποφάσισε τίποτα». Ήταν μια παρέλαση των πιο διαφορετικών εχθρών του μπολσεβικισμού και του φαντάσματος που πλανιόταν πάνω από τη Ρωσία. Από τον Μιλιουκόφ που με χειρουργική ακρίβεια περιέγραψε τις απαράδεκτες (κατά την άποψη της αστικής τάξης) παραχωρήσεις της Προσωρινής Κυβέρνησης στο λαό, μέχρι τον Κροπότκιν που κολάκευε την κυβέρνηση των Άγγλων Εργατικών υπό τον Λόιντ Τζορτζ και από τον Πλεχάνοφ που ανήγγειλε το τέλος της Επανάστασης και κατήγγειλε τους μπολσεβίκους, μέχρι τον Κορνίλοφ που πόζαρε ως «σωτήρας» για να αποφευχθεί η καταστροφή της πατρίδας. Ο αρχιστράτηγος και ύστατη ελπίδα της αντίδρασης περιέγραψε με μελανά χρώματα την κατάσταση του στρατού, ανήγγειλε δημόσια ότι η Ρίγα είναι έτοιμη να πέσει (σαν να προσκαλούσε τους επιτιθέμενους Γερμανούς να προελάσουν) και τελείωσε λέγοντας ότι με βάση το σχέδιό του η Πετρούπολη μπορεί να σωθεί, αρκεί να μη χαθεί άλλος χρόνος. Εύστοχα η μπολσεβίκικη εφημερίδα της Μόσχας την επόμενη μέρα αναρωτήθηκε: «Αυτά που είπε ο Κορνίλοφ τι είναι; Προειδοποίηση ή απειλή; Η ήττα στην Τερνόπολη τον έκανε αρχιστράτηγο, η παράδοση της Ρίγας μπορεί να τον κάνει δικτάτορα».

Ο Κερένσκι τοποθέτησε τους μπολσεβίκους στο κέντρο της προσοχής της Συνδιάσκεψης μιλώντας για συνωμότες και προδότες, χωρίς ωστόσο να τους κατονομάζει ευθέως. Απείλησε με «αίμα και σίδερο» κάθε νέα απόπειρα ενάντια στην εξουσία. Άφησε βέβαια υπονοούμενα ενάντια στην αντιδραστική αστική πτέρυγα και τον στρατηγό Κορνίλοφ ότι «δεν υπάρχει ανώτερη αρχή από την ίδια την Προσωρινή Κυβέρνηση και τον επικεφαλής της». Οι στρατηγοί ωστόσο είχαν ήδη πάρει τις αποφάσεις τους και ετοίμαζαν το στρατιωτικό πραξικόπημα. Ο δε Κερένσκι τελείωσε την παρουσία του με τη θλιβερή απόπειρα να δικαιολογήσει την εγκατάλειψη της Επανάστασης του Φλεβάρη: «Θα καταστρέψουμε τις ψυχές μας, αλλά θα σώσουμε το κράτος».