Το 1ο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ συνήλθε στην Πετρούπολη από τις 3/6/1917 έως τις 22/6/1917. Πήραν μέρος περίπου 1090 αντιπρόσωποι που εκπροσωπούσαν περίπου 300 τοπικά σοβιέτ, 50 περιφερειακά σοβιέτ και 35 στρατιωτικές οργανώσεις. Οι συσχετισμοί στο Συνέδριο ήταν σαφώς υπέρ των εσέρων και των μενσεβίκων. Σε μια καταγραφή που έγινε στις ημέρες του συνεδρίου οι πρώτοι συγκέντρωναν περίπου 285 συνέδρους και οι δεύτεροι περίπου 250. Οι μπολσεβίκοι ήταν η τρίτη πολιτική δύναμη με λίγο πάνω από 100 συνέδρους. Άλλοι 110 σύνεδροι δεν δήλωσαν πολιτική προτίμηση ή ανήκαν σε άλλα μικρότερα κόμματα. Φυσικά αυτοί οι συσχετισμοί αντανακλούσαν την πρώτη περίοδο μετά τη Φεβρουαριανή επανάσταση καθώς τότε είχαν εκλεγεί οι περισσότεροι αντιπρόσωποι.

Σε αυτό το Συνέδριο εκδηλώθηκε η ανοικτή σύγκρουση των μπολσεβίκων με την Προσωρινή Κυβέρνηση και τα κορυφαία στελέχη της που ήταν παράλληλα και ηγέτες των Σοβιέτ. Καταγράφηκε στην ιστορία ως το Συνέδριο στο οποίο όταν ο Τσερετέλι, ένας από τους ηγέτες των μενσεβίκων, βασικός υποστηρικτής του «επαναστατικού αμυνιτισμού» και Υπουργός της Προσωρινής Κυβέρνησης δήλωνε ότι τα Σοβιέτ πρέπει να υποστηρίξουν την Προσωρινή Κυβέρνηση γιατί δεν υπάρχει κόμμα στη Ρωσία που να μπορεί να σχηματίσει διαφορετική κυβέρνηση, ο Λένιν σηκώθηκε από τη θέση του και φώναξε δυνατά «υπάρχει, είναι οι μπολσεβίκοι».

Κατά τις ημέρες του Συνεδρίου εκδηλώθηκε η κρίση του Ιούνη με την απαγόρευση της διαδήλωσης που οργάνωναν οι μπολσεβίκοι ενάντια στον πόλεμο και τους 10 (από τους συνολικά 16) καπιταλιστές υπουργούς της Προσωρινής Κυβέρνησης.

Ο Λένιν στο Συνέδριο έκανε δύο παρεμβάσεις, η πρώτη αφορούσε τη στάση απέναντι στην Προσωρινή Κυβέρνηση (μπορείτε να τη δείτε εδώ) και η δεύτερη τη στάση απέναντι στον πόλεμο. Η παρέμβασή του τον κατοχύρωσε οριστικά ως τον βασικό αντίπαλο της αστικής τάξης, πράγμα που οξύνθηκε λίγες μέρες αργότερα με την εξέγερση του Ιούλη, τη συκοφαντική εκστρατεία εναντίον των μπολσεβίκων και του Λένιν προσωπικά, και το πέρασμά του στην παρανομία. Εκτιμώντας τη σημασία του Συνεδρίου, ο Λένιν έγραφε ότι φάνηκε καθαρά ότι οι αρχηγοί των εσέρων και των μενσεβίκων απαρνήθηκαν την επανάσταση.

[/fusion_text][/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]