Η παρακάτω εισήγηση του Λένιν έγινε στη Συνδιάσκεψη της οργάνωσης Πετρούπολης του ΣΔΕΚΡ (14-22 Απρίλη 1917). Η σημασία της εισήγησης (που πέρασε ως σχέδιο απόφασης) έγκειται στην αλλαγή που επέφεραν οι θέσεις του Απρίλη στην «παλιά» μπολσεβίκικη γραμμή. Ο Λένιν υπογραμμίζει ότι η «αστική επανάσταση τελείωσε» αφού πλέον η εξουσία πέρασε στα χέρια της αστικής τάξης. Δεν έχει λοιπόν κανένα νόημα η πίεση για ολοκλήρωση των αστικοδημοκρατικών μεταρρυθμίσεων προς μια αστική κυβέρνηση. Ο Λένιν συνεχίζει διατυπώνοντας την άποψη ότι η δικτακτορία των εργατών και αγροτών υπάρχει και είναι το ίδιο το Σοβιέτ (επομένως δεν χρειάζεται καμία αναμονή τη στιγμή που έχει εγκαθιδρυθεί αυτή η ιδιότυπη δυαδική εξουσία με τα Σοβιέτ δίπλα στην Προσωρινή Κυβέρνηση). Τέλος, ο Λένιν επιμένει ότι οι μπολσεβίκοι πρέπει να έχουν συναίσθηση ότι είναι ακόμη μειοψηφία, και να έχουν την επίγνωση της ανάγκης να κατακτήσουν την πλειοψηφία. Διαχωρίζεται από κάθε (μπλανκιστική) ανυπομονησία της κατάληψης της εξουσίας στηριζόμενος στη μειοψηφία. Ο σεβασμός στην πλειοψηφία των Σοβιέτ δεν είναι τυπικός ή γραφειοκρατικός δημοκρατισμός. Είναι ο δρόμος για την σοσιαλιστική επανάσταση. Επί λέξει αναφέρει: «Η κυβέρνηση πρεπει να ανατραπεί, αυτό όμως δεν το καταλαβαίνουν όλοι σωστά. Όταν η εξουσία της Προσωρινής κυβέρνησης στηρίζεται στο Σοβιέτ των εργατών και των βουλευτών, δεν είναι δυνατό να την ανατρέψουμε «απλώς». Μπορούμε και πρέπει να την ανατρέψουμε κατακτώντας την πλειοψηφία στα Σοβιέτ».

Εμείς καθορίσαμε έγκαιρα πολύ ακριβέστερα από τα άλλα κόμματα μια πολιτική γραμμή που κατοχυρώθηκε σε αποφάσεις. Η ζωή μας παρουσίασε μια εντελώς καινούργια κατάσταση. Το κυριότερο λάθος που κάνουν οι επαναστάτες είναι ότι κοιτάζουν προς τα πίσω, προς τις παλιές επαναστάσεις. Η ζωή όμως παρουσιάζει πάρα πολλά καινούργια πράγματα, που πρέπει να τα τοποθετήσουμε στη γενική αλυσίδα των γεγονότων.

Καθορίσαμε πολύ σωστά τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης. Τα γεγονότα δικαίωσαν τις παλιές μας μπολσεβίκικες θέσεις, το κακό όμως για μας είναι οτι σύντροφοι ήθελαν να μείνουν «παλιοί» μπολσεβίκοι. Κίνημα μαζών υπήρξε μόνο μέσα στο προλεταριάτο και την αγροτιά. Η αστική τάξη της Δυτικής Ευρώπης ήταν πάντα ενάντια στην επανάσταση. Τέτοια ήταν η κατάσταση, στην οποία είχαμε συνηθίσει. Τα πράγματα όμως ήλθαν διαφορετικά. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος διέσπασε την αστική τάξη της Ευρώπης, και αυτό είχε σαν συνέπεια οι αγγλογάλλοι καπιταλιστές, επιδιώκοντας ιμπεριαλιστικούς σκοπούς, να γίνουν οπαδοί της «ρωσικής επανάστασης». Οι άγγλοι καπιταλιστές οργάνωσαν πραγματική συνωμοσία με τον Γκουτσκόφ, τον Μιλιουκόφ και την ανώτερη ηγεσία του στρατού. Οι αγγλογάλλοι καπιταλιστές τάχθηκαν με το μέρος της επανάστασης. Οι ευρωπαϊκές εφημερίδες αναγράφουν μια ολόκληρη σειρά ταξίδια απεσταλμένων της Αγγλίας και της Γαλλίας για διαπραγματεύσεις με «επαναστάτες» σαν τον Γκουτσκόφ. Πρόκειται για έναν απρόβλεπτο σύμμαχο της επανάστασης. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η επανάσταση να πάρει τέτοια τροπή, που κανένας δεν το περίμενε. Σύμμαχος μας έγινε οχι μόνο η ρωσική αστική τάξη, αλλά και οι αγγλογάλλοι καπιταλιστές. Όταν αυτό το είπα σε μια διάλεξη στο εξωτερικό, ένας μένσεβίκος μου είπε ότι δεν είχαμε δίκιο, γιατί αποδείχτηκε, λέει, πως η αστική τάξη ήταν αναγκαία για την επιτυχία της επανάστασης. Του απάντησα οτι αυτό ήταν «απαραίτητο» μόνο για να νικήσει η επανάσταση σε οκτώ μέρες. Ο Μιλιουκόφ μάλιστα δήλωνε πριν ακόμη από την επανάσταση πως αν ο δρόμος για τη νίκη περνάει μέσα απο την επανάσταση, τότε αυτός είναι ενάντια στη νίκη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτά τα λόγια του Μιλιουκόφ.

Έτσι λοιπόν, η επανάσταση στο πρώτο στάδιο της εξελίχθηκε με τρόπο που κανείς δεν το περίμενε. Στο ερώτημα για τη δυνατότητα «υπεράσπισης της πατρίδας» οι μπολσεβίκοι απάντησαν: αν νικήσει μια αστικό-σωβινιστικική επανάσταση («Σοσιαλ-Ντεμοκράτ», αρ. Φυλ. 47), η υπεράσπιση της πατρίδας στην περίπτωση αυτή είναι αδύνατη. Η πρωτοτυπία της κατάστασης βρίσκεται στη δυαδική εξουσία. Στο εξωτερικό, όπου δεν φτάνει καμία εφημερίδα αριστερότερη απο τη «Ρετς» και όπου οι αγγλογαλλικές αστικές εφημερίδες μιλάνε για απόλυτη εξουσία της Προσωρινής Κυβέρνησης και για το «χάος» που το αντιπροσωπεύει το Σοβιέτ των εργατών και των στρατιωτών βουλευτών, κανένας δεν έχει ακριβή αντίληψη για τη δυαδική εξουσία. Μόνο εδώ, επιτόπου μάθαμε ότι το Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών παρέδωσε την εξουσία στην Προσωρινή Κυβέρνηση. Το Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών αποτελεί την πραγμάτωση της δικτατορίας του προλεταριάτου και των στρατιωτών, ανάμεσα στους τελευταίους η πλειοψηφία είναι αγρότες. Αυτό ακριβώς είναι δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς. Η «δικτατορία» όμως αυτή έχει έλθει σε συμφωνία με την αστική τάξη. Στο σημείο αυτό ακριβώς χρειάζεται αναθεώρηση του «παλιού» μπολσεβικισμού.

Η κατάσταση που δημιουργήθηκε δείχνει ότι η δικτατορία του προλεταριάτου και των αγροτών περιπλέχτηκε με την εξουσία της αστικής τάξης. Κατάσταση καταπληκτικά ιδιόμορφη. Δεν υπήρξε ως τα τώρα τέτοια επανάσταση, όπου οι εκπρόσωποι του επαναστατικού προλεταριάτου και της αγροτιάς, όντας ένοπλοι, να συνάψουν συμμαχία με την αστική τάξη, έχοντας την εξουσία, να την παραχωρήσουν στην αστική τάξη. Η αστική τάξη έχει στα χέρια της τη δύναμη του κεφαλαίου και τη δύναμη της οργάνωσης, και πρέπει να απορεί κανείς, που παρόλα αυτά οι εργάτες αποδείχτηκαν αρκετά οργανωμένοι.

Η αστική επανάσταση στη Ρωσία έχει τελειώσει, εφόσον η εξουσία πέρασε στα χέρια της αστικής τάξης. Στο σημείο αυτό οι «παλιοι μπολσεβίκοι» αντιτείνουν: η επανάσταση δεν έχει τελειώσει, δεν υπάρχει δικτατορία του προλεταριάτου και των αγροτών. Μα το Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτικών βουλευτών είναι ακριβώς αυτή η δικτατορία.

Το αγροτικό κίνημα μπορεί να ακολουθήσει δύο δρόμους. Οι αγρότες παίρνουν τη γη, μα η πάλη ανάμεσα στο προλεταριάτο του χωριού και τον εύπορο αγρότη δεν ανάβει. Αυτό όμως είναι λιγότερο πιθανό, γιατί η πάλη των τάξεων δεν περιμένει. Το να επαναλάβουμε σήμερα εκείνο που λέγαμε το 1905 και να μη μιλάμε για την πάλη των τάξεων στο χωριό είναι προδοσία της υπόθεσης του προλεταριάτου.

Σήμερα βλέπουμε ήδη στις αποφάσεις μιας σειράς αγροτικών συνεδρίων να εκφράζεται η σκέψη να περιμένουμε για τη λύση του αγροτικού ζητήματος ως τη Συντακτική Συνέλευση.

Αυτό ειναι νίκη της εύπορης αγροτιάς, που κλίνει προς τους καντέτους. Οι αγρότες παίρνουν ήδη τη γη. Οι σοσιαλιστές-επαναστάτες τους συγκρατούν, προτείνοντας τους να περιμένουν ως τη Συντακτική Συνέλευση. Πρέπει να συνδυάσουμε τη διεκδίκηση να παρθεί η γη τώρα αμέσως με την προπαγάνδα για την δημιουργία Σοβιέτ των βουλευτών των εργατών της γης.

Η αστικοδημοκρατική επανάσταση τελείωσε. Το αγροτικό πρόγραμμα πρέπει να το εφαρμόσουμε με καινούργιο τρόπο. Η ίδια πάλη για την εξουσία, που γίνεται σήμερα εδώ ανάμεσα στους μεγάλους ιδιοκτήτες και τους μικρούς, θα γίνει και στο χωριό. Για τους αγρότες δεν είναι αρκετό να πάρουν μόνο τη γη. Ο αριθμός των αγροτών που δεν έχουν άλογο εχει μεγαλώσει πολύ. Την αγροτική επανάσταση την αναπτύσουμε τώρα μόνο εμείς λέγοντας στους αγρότες να πάρουν τη γη τώρα αμέσως. Τη γη πρέπει να την παίρνουν οργανωμένα. Να μην καταστρέφουν την περιουσία. Επομένως, το αγροτικό κίνημα είναι μόνο πρόβλεψη και όχι γεγονός. Το καθήκον των μαρξιστών είναι να εξηγούν στους αγρότες το αγροτικό πρόγραμμα και να μεταφέρουμε το κέντρο βάρους του στο Σοβιέτ των βουλευτών εργατών γης. Πρέπει όμως να είμαστε προετοιμασμένοι για την περίπτωση που η αγροτιά μπορεί να ενωθεί με την αστική τάξη, όπως έκανε το Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών. Συνεπώς, το αγροτικό κίνημα πρέπει ακόμη να το αναπτύξουμε. Η εύπορη αγροτιά θα τείνει φυσικά προς την αστική τάξη, προς την Προσωρινή Κυβέρνηση. Μπορεί να βρεθεί και δεξιότερα απο τον Γκουτσκόφ.

Για την ώρα η νίκη της αστικής εξουσίας έχει πραγματοποιηθεί. Η οικονομική κατάσταση των αγροτών τους κάνει να χωρίζουν από τους τσιφλικάδες. Οι αγρότες δεν χρειάζονται δικαιώματα πάνω στη γη. Χρειάζονται Σοβιέτ των βουλευτών εργατών γης. Εκείνοι που συμβουλεύουν τους αγρότες να περιμένουν την Συντακτική Συνέλευση, τους εξαπατούν.

Το καθήκον μας είναι να ξεχωρίσουμε την ταξική γραμμή απο το μικροαστικό βάλτο: η αστική τάξη κάνει περίφημα τη δουλειά της, δίνοντας κάθε λογής υποσχέσεις, εφαρμόζοντας όμως στην πράξη τη δική της ταξική πολιτική.

Ο συσχετισμός των δυνάμεων στα Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών είναι τέτοιος, που η εξουσία παραδίνεται στην Προσωρινή Κυβέρνηση, ενώ οι ίδιοι σοσιαλιστές περιορίζονται στις «Επιτροπές επαφής». Η κυβέρνηση αυτή, αλήθεια, αποτελείται από τους καλύτερους εκπροσώπους της τάξης τους, πάντως όμως μιας ορισμένης τάξης. Οι μικροαστοί παραδόθηκαν ολότελα σ’ αυτούς. Αν δεν ξεχωρίσουμε την προλεταριακή γραμμή, θα προδόσουμε την υπόθεση του προλεταριάτου. Η αστική τάξη κυριαρχεί είτε με την απάτη, είτε με τη βία. Τώρα κυριαρχούν με κολακεία και απάτη και αυτό αποκοιμίζει την επανάσταση. Αυτοί κάνουν παραχωρήσεις σε δευτερεύοντα ζητήματα. Μα στο κύριο (την αγροτική επανάσταση) δεν κάνουν τίποτε. Όποιος δεν βλέπει ότι στη Ρωσία, αν εξαιρέσουμε τους μπολσεβίκους, κυριαρχεί απ’ άκρη σ’ άκρη ο επαναστατικός αμυντισμός, ότι αυτός έχει νικήσει παντού, αυτός δεν βλέπει τα γεγονότα. Και ένας τέτοιος επαναστατικός αμυντισμός αποτελεί απεμπόληση όλων των σοσιαλιστικών αρχών στο όνομα των ληστρικών συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, που καλύπτονται με φράσεις για «υπεράσπιση της πατρίδας», αποτελεί παράδοση των θέσεων στους μικροαστούς.

Όταν μιλούσα για «καλόπιστη» επαναστατικό-αμυντική μάζα, δεν είχα υπόψη μου μια ηθική κατηγορία, αλλά έναν ταξικό ορισμό. Οι τάξεις που αντιπροσωπεύονται στα Σοβιέτ των εργατών και στρατιώτων βουλευτών δεν έχουν συμφέρον από το ληστρικό πόλεμο. Δεν συμβαίνει το ίδιο στην Ευρώπη. Εκεί το λαό τον καταπιέζουν, ακόμη και τους πιο οπορτουνιστές πασιφιστές τους κατατρέχουν συχνά περισσότερο και απο εμάς, τους πραβντιστές. Ενώ στη χώρα μας το Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών εφαρμόζει την επαναστατικό-αμυντική θέση του όχι με τη βία, αλλα έχοντας την εμπιστοσύνη των μαζών.

Η Ευρώπη είναι μια απέραντη στατιωτική φυλακή. Το κεφάλαιο κυβερνάει εκεί με σκληρότητα. Σε όλη την Ευρώπη την αστική τάξη πρέπει να την ανατρέπεις και όχι να την πείθεις. Στην Ρωσία οι φαντάροι είναι εξοπλισμένοι: οι ίδιοι άφησαν να τους εξαπατήσουν ειρηνικά, συμφωνοντας μόνο να «υπερασπίσουν» τάχα τον εαυτό τους απο τον Γουλιέλμο.

Εκεί, στην Ευρώπη δεν υπάρχει «καλόπιστος» επαναστατικός αμυντισμός, όπως στη Ρωσία, όπου ο λαός παρέδοσε την εξουσία στην αστική τάξη απο αμορφωσιά και συντηρητικότητα, απο συνήθεια να υπομένει το βούρδουλα, απο παράδοση. Ο Στεκλόφ, ο Τσχεϊτζε, στα λόγια είναι ηγέτες, μα στην πράξη είναι ουρά της αστικής τάξης, άσχετα απο τις αρετές τους, τις μαρξιστικές τους γνώσεις κτλ, είναι πολιτικά νεκροί. Στη χώρα μας η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των στρατιωτών που έχουν αμυντικές διαθέσεις. Η αντικειμενική ταξική θέση των καπιταλιστών είναι ενα πράγμα. Αυτοί πολεμούν για τον εαυτό τους.

Οι στρατιώτες είναι προλετάριοι και αγρότες. Αυτό είναι άλλο πράγμα. Έχουν κανένα συμφέρον να κατακτήσουν την Κωνσταντινούπολη; Όχι, τα ταξικά τους συμφέροντα είναι ενάντια στον πόλεμο! Να γιατί μπορούμε να τους διαφωτίσουμε, να τους μεταπείσουμε. Το κύριο στην πολιτική κατάσταση αυτή τη στιγμή είναι να ξέρεις να εξηγήσεις στις μάζες την αλήθεια. Δεν μπορούμε να πιστεύουμε οτι «στηριζόμαστε» στην επαναστατική μάζα ωσότου δεν εξηγήσουμε στους στρατιώτες είτε στις μη συνειδητοποιημένες μάζες τη σημασία του συνθήματος «κατω ο πόλεμος».

Τι είναι το Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών; Η ταξική του σημασία βρίσκεται στο ότι αποτελεί άμεση εξουσία. Δεν έχουμε, βεβαια, πλήρη πολιτική ελευθερία. Όμως τέτοια ελευθερία, όπως στη Ρωσία, δεν υπάρχει σήμερα πουθενά. «Κάτω ο πόλεμος» δεν θα πει πέταγμα της ξιφολόγχης. Θα πει πέρασμα της εξουσίας σε άλλη τάξη. Το κέντρο του βάρους όλης της τωρινής θέσης μας είναι να εξηγούμε αυτό το πράγμα.

Η ουσία του μπλανκισμού βρισκόταν στην προσπάθειά του να καταλάβει την εξουσία, στηριζόμενος στη μειοψηφία. Σε μας τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Εμείς είμαστε ακόμη μειοψηφία, έχουμε επίγνωση της ανάγκης να κατακτήσουμε την πλειοψηφία. Σε διάκριση από τους αναρχικούς, εμάς μας χρειάζεται το κράτος για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Η Κομμούνα του Παρισιού μας έδωσε το υπόδειγμα του κράτους τύπου Σοβιέτ των εργατών βουλευτών, άμεση εξουσία των οργανωμένων και ένοπλων εργατών της δικτατορίας των εργατών και αγροτών.

Ο ρόλος των Σοβιέτ, η σημασία μιας τέτοια δικτατορίας, ειναι η οργανωμένη βία ενάντια στην αντεπανάσταση, η περιφρούρηση των κατακτήσεων της επανάστασης προς το συμφέρον της πλειοψηφίας και με στήριγμα την πλειοψηφία. Δεν μπορεί να υπάρχει δυαδική εξουσία σε ένα κράτος. Τα Σοβιέτ των βουλευτών είναι ένας τύπος κράτους όπου δεν μπορεί να υπάρχει αστυνομία. Εδω ο λαός αυτοκυβερνάται, εδω είναι αδύνατη η επιστροφή στη μοναρχία. Στρατός και λαός πρέπει να συγχωνευθούν, να η νίκη της ελευθερίας!

Όλοι πρέπει να ξέρουν το χειρισμό του όπλου. Για να διαφυλάξουμε την ελευθερία είναι απαραίτητος ο καθολικός εξοπλισμός του λαού, να που βρίσκεται η ουσία της Κομμούνας. Εμείς δεν είμαστε αναρχικοί που αρνούνται την οργάνωση του κράτους, δηλαδη τη βία γενικά και ιδιαίτερα του κράτους των ίδιων των οργανωμένων και ένοπλων εργατών, την οργάνωση του κράτους μέσω των δικών τους Σοβιέτ.

Η ζωή περιέπλεξε τη δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς με τη δικτατορία της αστικής τάξης. Το επόμενο σκαλοπάτι είναι η δικτατορία του προλεταριάτου, όμως το προλεταριάτο δεν είναι ακόμα αρκετά οργανωμένο και φωτισμένο, πρέπει να το φωτίσουμε. Τέτοια Σοβιέτ εργατών και άλλων βουλευτών χρειάζονται σε ολόκληρο το κράτος, αυτό απαιτεί η ζωή. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Αυτό ακριβώς είναι η Κομμούνα του Παρισιού! Το Σοβιέτ των εργατών βουλευτών δεν είναι επαγγελματική οργάνωση, όπως το θέλει η αστική τάξη. Ο λαός το βλέπει διαφορετικά και πιο σωστά: το βλέπει σαν εξουσία. Βλέπει πως η διέξοδος από τον πόλεμο βρίσκεται στη νίκη των Σοβιέτ των εργατών βουλευτών. Αυτός είναι ακριβώς ο τύπος του κράτους με τον οποίο μπορούμε να τραβήξουμε για το σοσιαλισμό. Το να καταλάβει την εξουσία μια ομάδα είναι ακόμη λίγο. Η ρώσικη επανάσταση ανέβηκε πιο ψηλά: άλλη εξουσία εκτός απο το Σοβιέτ δεν μπορεί να υπάρξει, και αυτό φοβάται η αστική τάξη. Όσο δεν θα έχουν πάρει τα Σοβιέτ την εξουσία, εμείς δεν πρόκειται να την πάρουμε. Τα Σοβιέτ όμως πρέπει να τα σπρώχνει προς την εξουσία μια ζωντανή δύναμη. Διαφορετικά δεν θα βγούμε από τον πόλεμο που διεξάγουν οι καπιταλιστές, εξαπατώντας το λαό. Όλες οι χώρες βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής, αυτό πρεπει να το νιώσουμε, άλλη διέξοδος εκτός απο τη σοσιαλιστική επανάσταση δεν υπάρχει.

Η κυβέρνηση πρέπει να ανατραπεί, αυτό όμως δεν το καταλαβαίνουν όλοι σωστά. Όταν η εξουσία της Προσωρινής κυβέρνησης στηρίζεται στο Σοβιέτ των εργατών και των βουλευτών, δεν είναι δυνατό να την ανατρέψουμε «απλώς». Μπορούμε και πρέπει να την ανατρέψουμε κατακτώντας την πλειοψηφία στα Σοβιέτ. Ή μπροστά, προς την παντοκρατορία των Σοβιέτ των εργατών και στρατιώτων βουλευτών, ή πίσω, προς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ο Καουτσκι αρνιόταν τη δυνατότητα επανάστασης σε καιρό πολέμου. Η ζωή τον διέψευσε.

Όσο για την κρατικοποίηση των τραπεζών και τον έλεγχο τους, οικονομικά αυτό είναι δυνατό, οικονομικά αυτο δεν το εμποδίζει τίποτε, μια και η εξουσία βρισκεται στα χέρια των εργατών. Είναι ευνόητο πως με τέτοιες απόψεις για τα καθήκοντα του προλεταριάτου, ούτε λόγος μπορεί να γίνει για ένωση με τους «αμυνίτες».

Για τη νέα ονομασία του Κόμματος: η λέξη «σοσιαλδημοκρατία» δεν είναι σωστή, είναι επιστημονικά λαθεμένη. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς το αναγνώρισαν αυτό πολλές φορές. Αν «ανέχονταν» αυτή τη λέξη, ήταν γιατί ύστερα απο το 1871 υπήρχε μια ιδιαίτερη κατάσταση: χρειαζόταν μια αργή προετοιμασία των λαϊκών μαζών, η επανάσταση δεν βρισκόταν στην ημερήσια διάταξη. Η δημοκρατία είναι επίσης κράτος, η Κομμούνα όμως του Παρισιού είχε ανέβει ήδη πιο ψηλά. Και τώρα μπροστά σε όλο τον κόσμο μπαίνει πρακτικά το ζήτημα του περάσματος στο σοσιαλισμό. Ο σοσιαλδημοκράτης Πλεχάνοφ και οι άλλοι σοσιαλσοβινιστές σε όλο τον κόσμο πρόδοσαν το σοσιαλισμό. Εμείς πρέπει να ονομαζόμαστε «Κομμουνιστικό Κομμα».